Niemand wil patiënt zijn!
Niemand die ik ken wil patiënt zijn.
Want als je een patiënt bent, dan mankeer je iets;
- dan heb je een stoornis,
- dan heb je een aandoening
- dan heb je een een ziekte
- dan ben je hulpbehoevend
- dan ben je afhankelijk
- dan ben je een lijder aan . . .
- dan moet er iets hersteld of gerepareerd worden etc.
De meest nare gedachte die ik ooit had was: "er is iets mis met mij". Want dan hoor je er niet bij, dan loop je het risico om buitengesloten te worden, te worden gepest of om 'zielig' gevonden te worden.
Autonomie
Iedereen die ik ken wil voor 'vol' aangezien worden! Zelfs mijn kleinkinderen en al vanaf de leeftijd van 1-2 jaar oud. Ze willen gehoord, gezien en serieus genomen worden. Maar bovenal willen ze autonoom zijn. Een patiënt van mij verwoord dat zo: `je bent van jezelf en niet van een ander`.
De meeste van mijn chronische pijn-'patiënten' zijn in hun jeugd in onvoldoende mate gezien, gehoord, aangeraakt en bevestigd. Bijvoorbeeld in hun gevoeligheid, intuïtie, aard of karakter.
Dat leidt over het algemeen tot schrik en verwarring. Niet dat de ouders van deze pijn patiënten 'slecht' waren, maar ze hadden het ook niet meegekregen en geleerd van hun ouders.
Voor een klein kind zijn dit aangrijpende en ingrijpende ervaringen, vooral als dit stelselmatig gebeurt. Het zijn ervaringen die het kleine kind niet zelf kan verwerken, anders dan je ervoor af te sluiten. Paradoxaal genoeg volgt op de innerlijke afsluiting ook gedrag om weer aansluiting te vinden bij je verzorgers. B.v. door te gaan pleasen en te behagen.
Het gevolg is dat je je als kind onbegrepen, alleen, 'anders' en een een buitenbeentje gaat voelen. Je verliest gevoelsmatig je autonomie.
Het gevoel 'er is iets mis met mij' is een gevoel dat je meestal meedraagt gedurende de rest van je leven.
Stapsgewijs lichaamsgericht leren
Daarmee zijn we mijns inziens bij de kern aangeland van chronische pijn. Als je last hebt van chronische pijn, dan heb je bepaalde zaken over je lichaam en over je emoties niet in voldoende mate aangereikt gekregen. Je hebt op die vlakken dus ook niet kunnen ontwikkelen en leren hoe hier mee om te gaan in relatie tot andere mensen.
Iemand die analfabeet is, verwijt je ook niet dat die 'dom' is. Je hoeft diegene, als die daar behoefte aan heeft, alleen maar de letters van het alfabet te leren en dan stapsgewijs te leren lezen, schrijven en taal te gebruiken om je te kunnen uitdrukken.
Zo ook ten aanzien van chronische pijn. Als jij je lichaamsgevoel stapsgewijs leert kennen en vertrouwen, je emoties leert kennen en vertrouwen, je behoeften leert kennen en vertrouwen, je intuïtie leert kennen en vertrouwen en ook ontdekt hoe alles met elkaar verweven is, dan gaat er een nieuwe wereld voor je open.
Je bent gelukkig geen patiënt, je bent student!
En je kan alles bereiken wat je echt wil.
Jezelf zijn
Je leert jezelf dan op een nieuwe wijze kennen. Dan kun je in deze analogie leren lezen, schrijven en aan anderen duidelijk maken hoe je je voelt en wat je behoeften, verlangens en waarden zijn in relatie tot iemand anders.
Ik ben benieuwd of jij ook wel eens hebt gedacht "er is iets mis met mij".
Ik lees je commentaar graag hieronder in de commentaar sectie.
“Er is iets mis met mij”, een zeer (h)erkenbare gedachte. Je er niet bij voelen horen … een vorm van gezien, gehoord willen worden … en wanneer dat wordt aangereikt het niet kunnen ontvangen / toelaten.
Dank je wel Mark voor je heldere uitleg.